De titel van dit album verwijst naar het dorp Oraison in de Provence, het enige dorp in Frankrijk dat zijn straten heeft vernoemd naar soldaten die gevallen zijn in de eerste wereldoorlog of tijdens een verzetsdaad in de tweede wereldoorlog. De inwoners, waaronder Raphaël Imbert, leven zo te spreken in een herdenkingsmonument, maar in de loop der tijd wordt het toch moeilijk de min of meer anonieme gestorvenen zich voor de geest te stellen, het is makkelijker om zich een Place General de Gaulle te herinneren dan een Place des Frères Gaubert. De naam van het dorp schijnt te stammen van het Provincaalse dialect en betekent “de plaats waar de wind blaast” en etymologisch betekent het gelijk het oration in het Engels een gebed, een introspectie. Hier is “Oraison” een 17-delige suite van originele composities die de vorm aannemen van een seculier oratorium, zonder tekst. Voor Raphaël Imbert geeft het de mogelijkheid om een spirituele, narratieve reis te maken met een precieze samenvatting, een serie van evocatieve portretten, een andere manier van herinneren, een manier van leven en herbeleven door creatief geheugen.

Imbert heeft al diverse albums op zijn naam staan in verschillende constellaties, op “Oraison” is hij met zijn quartet te horen bestaande uit Vincent Lafont op piano, Pierre Fenichel op contrabas en Mourad Benhammou op drums, percussie en gong. Raphaël componeerde alle muziek en speelt sopraan, alt en tenorsax en basklarinet. Vergeet maar even de omschrijving uit de hoestekst die ik aanhaalde en die nogal zwaar overkomt, het gaat hier gewoon om heel knap in elkaar gestoken moderne jazz door een voor mij tot nu toe onbekende muzikant. Imbert is een buitengewoon begaafde componist en voortreffelijke blazer. Zijn helden zijn John Coltrane, Ornette Coleman en Albert Ayler, van modern tot free jazz en dat is goed te horen en helemaal in mijn straatje. De nummers draaien om Oraison en de oorlogsgeschiedenis zoals titels als “Strassen des Gedenkes” en “Oraison d’Émile Latil” over een van de vele verzetstrijders die door de Duitsers in 1944 in de val werd gelokt, het beruchte ”guetapens d’Oraison”.

Raphaël geeft alle nummers de juiste inkleurring met zijn sazofoonspel, hij kan huilen, gieren, piepen en sereen blazen, een ware meester, datzelfde kan gezegd worden van de begeleiders vooral het pianospel van Lafont is bijzonder fraai en het vuurwerk van slagwerker Mourad draagt zeker bij aan het bijzondere karakter van deze muziek. Van verstilde klanken in “For Years” en “Chant de Bataille” (de dichter Georges Bataille) tot het razendsnelle “Odeà Odde August” en het knallende “L’Espace des Feux”. Kortom een heel afwisselend album , Raphaël Imbert zou zijn neus eens wat meer aan het venster moeten steken opdat de mensen buiten Frankrijk hem ook leren kennen, een tip voor festival organisatoren !

Jan van Leersum